Toen ik er net achter kwam dat ik zwanger was, zat ik op een enorme roze wolk. Ik was zó blij! Zeker aangezien het bij ons niet helemaal zonder slag of stoot lukte om zwanger te raken door mijn PCOS, was ik zo ontzettend blij dat het uiteindelijk toch redelijk snel gelukt was. Mijn geluk kon niet op en datzelfde gold voor mijn man. We hadden er alle vertrouwen in dat wij twee kindjes op de wereld gingen zetten en ontzettend gingen genieten van alles wat het ouderschap te bieden heeft.
De eerste weken van mijn zwangerschap was ik door mijn roze wolk ook eigenlijk nauwelijks bang voor een miskraam. Ik vertrouwde erop dat ik ooit zwanger zou raken, en dat was gelukt. Nu vertrouwde ik mijn lijf en de natuur dat er niks mis zou gaan en de kindjes zich goed zouden ontwikkelen. Natuurlijk vond ik het fijn om de 12-weken grens te passeren en was er wel een klein beetje spanning soms, maar ik was niet bang of onzeker. Ik vertrouwde er gewoon op dat het goed zou komen. Om die reden hebben wij ook niet gewacht met vertellen tot we de 12-weken grens gepasseerd waren.
Ik merkte dat dit in mijn omgeving soms wat vragen opriep en dat mensen mij ook probeerden te 'waarschuwen' dat ik niet te naïef moest zijn, dat het nog erg pril was, dat ik mezelf nog niet rijk moest rekenen etc. Sommige mensen leken het zelfs aanstootgevend te vinden dat wij er op deze manier in stonden. Ik begreep wel waar zij vandaan kwamen en dat zij deze dingen zeiden vanuit goede bedoelingen, maar ik vond het niet fijn. Het haalde me van mijn roze wolk af en gaf me een gevoel van onzekerheid en soms zelfs verdriet. Ik wilde dit al zo ontzettend lang, waarom mocht ik niet gewoon een blij ei zijn?
En nog steeds gebeurt dit weleens. Ik merk het als mensen me vertellen hoe zwaar mijn leven gaat worden als de kleintjes er zijn, dat ik nu nog maar even moet genieten van ... (vul in) omdat dat straks niet meer kan en dat het echt allemaal niet even leuk is. En dan heb ik het nog niet eens over vrouwen die mij vertellen wat voor een nare bevalling ze hebben gehad en dat ik het me vooral niet te romantisch moet voorstellen. Allemaal vanuit de goede bedoeling om ervoor te zorgen dat het voor mij straks niet ontzettend tegen valt en ik daar verdrietig van wordt. Ik snap dat, en ik vind dat ook lief. Maar het werkt niet voor mij, ik voel me daardoor juist onzeker worden en angstig. Waar ben ik aan begonnen? Kan ik dit wel aan? Vraag ik niet veel te veel geluk?
Ik ben iemand die vertrouwen heeft in het leven, in de mensen, in het levenspad dat voor me ligt, in de liefde, in de natuur en in mezelf. Ik ben gelovig en mijn geloof helpt me ook te vertrouwen dat alles gebeurt met een reden en het uiteindelijk altijd goed komt. Ik leef ook zoveel mogelijk vanuit dit vertrouwen en vanuit een basis van liefde. Het maakt me positief, veerkrachtig en rustig en door vertrouwen te hebben kan ik optimaal genieten van het moment. Sommige mensen vinden dat naïef of goedgelovig en proberen mij dan een meer 'realistische kijk' op de dingen bij te brengen. Maar ik geloof niet in die realistische kijk. Voor mijn gevoel wordt dat perspectief gevoed door angst, de angst voor wat er allemaal mis kan gaan. En ik wil me niet laten leiden door angst. Dit heb ik eerder in mijn leven wel gedaan en het heeft ertoe geleid dat ik op een gegeven moment overspannen ben geraakt.
Wat dan als ik toch een miskraam gehad zou hebben? Of wat als het leven met twee kleintjes me toch tegen valt, of als mijn bevalling veel zwaarder en minder rooskleurig zal zijn dan ik me had voorgesteld?
Tja, dan ben ik ontzettend verdrietig. Dan huil ik een paar dagen heel hard (geloof me, dat doe ik echt). Dan rouw ik en verwerk ik en dat kost tijd. En vervolgens sta ik op en ga ik verder. Dat is het leven, iedereen krijgt met dit soort situaties te maken. Daarmee wil ik deze situaties absoluut niet bagatelliseren of doen alsof het helemaal niet erg is. Dat is het wel. En ik kan het weten, want ik heb een hoop nare dingen meegemaakt in mijn leven. Maar ik heb het steeds zo gedaan zoals hierboven en kijk hoe gelukkig ik nu ben, waar ik nu sta. Ik heb zo veel om dankbaar voor te zijn. Ik denk dat als we van tevoren bang of onzeker zijn over de toekomst, dit niks verandert aan de situatie als die toch anders loopt dan we willen. We onderschatten onze veerkracht, denk ik.
Leven vanuit liefde en vertrouwen is kwetsbaar, dat zeker. Maar het zorgt ervoor dat ik extra geniet van iedere dag, ieder moment. Zo heb ik ook steeds gedacht tijdens mijn eerste zwangerschapsweken: 'als het mis gaat ben ik ontzéttend verdrietig, maar dan heb ik in ieder geval genoten van deze weken, van de band die ik vanaf het begin met deze wezentjes gehad heb, van het gevoel dat het gelukt is en van het gevoel om zwanger te zijn'. Voor mij maakt dit het verdriet ook draaglijker achteraf als dingen toch anders lopen dan ik gedacht had.
De boodschap die ik je daarom graag wil meegeven in deze blogpost is deze: Leef vanuit liefde. Vertrouw in het leven, het universum, God, de wetenschap, de natuur of waar je dan ook in gelooft. En vertrouw in jezelf: durf kwetsbaar te zijn en te genieten van ieder moment, in het vertrouwen dat je echt weer een keer zult opstaan en verder gaan als het mis gaat. Geniet van het nu, in plaats van bang te zijn voor de toekomst!
Laten we dit als vrouwen ook aan elkaar doorgeven. Als je vriendin op een roze wolk zit, kukel haar er dan niet van af. Ga mee in haar positieve flow, geniet samen met haar, deel in de vreugde. En wees er voor haar op het moment dat dingen toch anders lopen. Laten we alle mooie kanten van de zwangerschap en het moederschap met elkaar delen en de minder mooie kanten bewaren om te delen op het moment dat de ander erkenning nodig heeft (gedeelde smart is halve smart!).
Ik denk dat we elkaar op deze manier veel meer steunen en opbouwen. En zo kan iedere mama-to-be uitkijken naar haar bevalling en het aanstaande moederschap, terwijl ze ondertussen weet dat ze ook bij haar vriendinnen terecht kan als het toch anders loopt dan ze had gehoopt :)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Dank je wel voor je reactie! Liefs, Cécile