Oef, nog zo'n topic waarover de meningen zeer verdeeld zijn en toch ga ik hem vandaag behandelen op mijn blog. Want eerlijk is eerlijk: ik heb het hele internet afgezocht naar adviezen op dit gebied, moedeloos als ik soms was in de eerste maanden met mijn kleintjes. Dus: laat je je kindjes nou beter wel of niet huilen? Dit is wat ik ervan denk.
Als je kindje veel huilt, kun je je als mama zo hulpeloos, moedeloos en machteloos voelen. Ik vond het echt verschrikkelijk. En ik heb alles geprobeerd: van gelijk naast het bedje staan bij ieder huiltje om te troosten, tot gewoon maar laten huilen. Soms hielp het wel, en soms niet. En dat verschilde ook weer per leeftijdsfase van mijn kindjes. Bij deze deel ik mijn ervaring en advies.
Mijn kindjes werden prematuur geboren (met 33 weken) en men zegt dat premature baby's meer en harder huilen. Aangezien het mijn eerste kindjes zijn kan ik daar niet over oordelen, maar ik weet wel dat ik de hoeveelheid gehuil enorm overweldigend vond.
In de eerste weken deden mijn man en ik daarom maar random van alles om ze stil te krijgen: speentje geven, in draagzak/draagdoek dragen, in de box of op de Doomoo-seat laten slapen, tussen ons in leggen in bed, etc. En eigenlijk hielp niets. En na 7 weken was ik zo ongelooflijk kapot dat ik bereid was het op te geven. Vanaf nu liet ik ze huilen als ze niet wilden slapen en ging ik gewoon om de zoveel tijd even troosten met een aai over de bol en wat lieve woorden. En daarmee viel er eigenlijk een gigantische last van mijn schouders, want het betekende dat ik niet meer continu alert hoefde te zijn en ook letterlijk soms even afstand kon nemen van mijn kindjes. Hoe tegenstrijdig dat ook voelde: ik had het nodig.
Toen kwam de kinderfysiotherapeut in ons leven. Ze heeft heel veel expertise op het gebied van premature kindjes en leerde ons hoe we onze baby's het beste konden troosten. Ze adviseerde wel om bij ieder huiltje direct naar onze kindjes toe te gaan en ze op deze manier te troosten. Na dit twee dagen zo geprobeerd te hebben, waren mijn man en ik weer compleet overspannen. Dus combineerden we haar troost-technieken met onze eigen manier: als een kindje huilde, ging iedere 10 minuten één van ons erheen om te pogen hem/haar te troosten met de technieken van de kinderfysio. En dat ging goed! Binnen twee weken sliepen onze kiddo's steeds beter en huilden ze veel minder. En wij gingen er niet meer aan onder door qua energie. Ook best belangrijk.
Naarmate ze ouder werden, leerden wij als ouders ook om de verschillende huiltjes van onze twee te onderscheiden. Nu horen we duidelijk het verschil tussen jengelen, roepen en echt huilen van verdriet. En ik merk dat verschillende huiltjes om een verschillende aanpak vragen. Allereerst is het dus, naar mijn mening, altijd van belang om te achterhalen wat voor huiltje het is en wat dus de oorzaak is van het huilen van je kindje.
Mijn ukkies beginnen nu (ze zijn gecorrigeerd bijna 6 maanden) bijvoorbeeld te jengelen als ze klaar zitten in hun stoeltjes en ik de flesjes aan het maken ben. Daar heb ik geen zin in en het huilen vervult mijns inziens geen functie, behalve dat ze aangeven dat ze hongerig zijn en dat weet ik al :). Dit zijn momenten waarop ik het huilen negeer. Tegenwoordig zet ik ze ook wel met hun neus een andere kant op, zodat ze zich richten op hun speeltje ipv op mama die de flesjes maakt. Scheelt weer. Je moet soms praktisch nadenken.
Ook als ze net in hun bedje gelegd zijn en ik het slaapritueeltje heb doorlopen met ze, willen mijn kindjes soms even jengelen. Dit is, weet ik inmiddels, omdat ze moe zijn. Ze doen het ook in de wagen of maxi-cosi vlak voordat ze in slaap vallen. Ook dit huiltje negeer ik. Als mijn kindjes in bed liggen, geef ik ze altijd 10 minuten om zelf in slaap te vallen. En de tijd die ze daarvoor nodig hebben is steeds korter. Laurie valt meestal zonder te jengelen in slaap en Sven jengelt hoogstens 2 of 3 minuten. Soms gaat hij harder huilen of duurt het langer dan 10 minuten en dan ga ik wel naar hem toe. Vaak is zijn speentje geven dan voldoende om vervolgens lekker in te slapen, maar soms heeft hij nog even een knuffel nodig.
Ik geef mijn kindjes ook een paar minuutjes om zelf weer in te slapen als ze wakker worden tijdens hun slaapje en dan gaan jengelen. Dit geldt voor zowel de dutjes overdag als het slaapje 's nachts. Dit doe ik, omdat ik hen de ruimte wil geven om zichzelf te leren reguleren en weer in te slapen als ze wakker worden uit een slaapje. Maar tegelijkertijd wil ik ze niet te veel ruimte geven. Soms lukt het gewoon echt niet en hebben ze papa en mama (weer) even nodig.
Eigenlijk ga ik alleen direct naar mijn kindjes toe als ze (hard) huilen van verdriet of omdat ze mijn hulp nodig hebben. Zo is Sven momenteel druk bezig met omrollen en wanneer hij dan op zijn buikje gerold is, lukt het hem niet altijd om terug te rollen. Dan heeft hij echt nog even mijn hulp nodig en ben ik er natuurlijk voor hem.
Al met al laten wij onze kindjes dus best vaak huilen, maar altijd 'gecontroleerd', zoals ze dat noemen. Dus alleen als er niets ergs aan de hand is (dit kunnen we horen aan het soort huiltje) en voor maximaal 10 minuten. We proberen vooral echt goed te luisteren naar het soort huiltje en daarop te anticiperen. Maar we willen onze kindjes ook graag de ruimte geven om zelf dingen te ervaren en leren wanneer ze hier aan toe zijn.
En soms lukt dat niet. Dat heb ik ook vaak genoeg meegemaakt. Als je als tweelingmama hélemaal kapot bent, omdat je de hele dag naar gejank hebt geluisterd en bezig bent geweest met baby's troosten en ze gewoon niet doen wat je wilt. Dan is er soms even geen ruimte of energie meer om ze te gaan troosten of knuffelen.
Ik ben ervan overtuigd dat het op dit soort momenten niet meer werkt om te gaan troosten, omdat je kindjes jouw spanning ook voelen. Op deze momenten liet ik ze huilen en nam ik afstand. Ik móest echt eerst voor mezelf zorgen, voor ik weer voor hen kon zorgen. Vaak zette ik dan een koptelefoon op en probeerde mezelf tot rust te brengen. Of ik barstte beneden zelf in tranen uit, maar probeerde dan in ieder geval met mijn gedachten bij mijn kleintjes te zijn en dingen te denken als 'ook al is mama nu niet fysiek bij je, mama is toch altijd bij je en mama houdt van je'. Ik geloof dat ze dan toch je energie en je intentie voelen (maar dat is persoonlijk - zoals dit hele verhaal eigenlijk).
In de beginperiode kwamen dit soort momenten echt wekelijks voor en ik kan oprecht zeggen: ondanks dat ik ze niet altijd kon troosten (ik kon het gewoon écht niet, ik was op) zijn mijn kleintjes veilig gehecht aan zowel mij als mijn man en het heeft hen in dat opzicht geen schade berokkend. Ik weet dat ik hier een knuppel in het hoenderhok gooi, maar het is wat ik heb ervaren. Mijn kindjes zijn veilig gehecht, ondanks dat we ze soms hebben laten huilen. Ze zijn vrolijk, slapen over het algemeen goed en laten zich goed troosten.
Doe wat goed voelt, kijk en luister naar je kindjes en zorg altijd éérst goed voor jezelf. Durf ook uit te proberen wat werkt voor jou en jouw kindjes. En voel je niet schuldig als je een keer niet kunt troosten. Een tweeling verzorgen is hard work. Echt. Dat is mijn advies.
Heb je vragen over het wel/niet laten huilen van je tweeling of kindje? Stel ze gerust in de comments!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Dank je wel voor je reactie! Liefs, Cécile