Sven en Laurie zijn geboren! Over de laatste weken van mijn zwangerschap en het stressvolle einde.

Lieve lezers,

Op 15 augustus zijn mijn kindjes Sven en Laurie geboren! Hoewel we geen makkelijke start hebben gehad, gaat het inmiddels goed met ons en zijn we alweer even thuis. De kindjes groeien en ontwikkelen volop en wij als papa en mama zijn supertrots en verliefd op ze :)

Zoals jullie kunnen zien, is het een hele tijd geleden dat ik voor het laatst iets gepost heb op mijn blog. Dat is niet voor niks. Het feit dat ik nu pas de tijd (een klein beetje), rust en energie (ook een klein beetje) vind om weer een blogpost te typen, spreekt boekdelen.


De laatste weken van mijn zwangerschap zijn niet makkelijk geweest. Mijn laatste blogpost ging over week 22 en 23 en vanaf toen ging het bergafwaarts. De zwangerschap en ik zelf :) werd erg zwaar. Mijn buik groeide enorm en mijn energielevel daalde met de dag. Tegelijkertijd had ik het in de laatste weken voor mijn verlof erg druk met mijn werk, waardoor het bloggen er niet meer van gekomen is. Als ik 's avonds thuis kwam, kon ik eigenlijk alleen nog maar op de bank hangen en slapen.

Tijdens de 28-wekencontrole in het ziekenhuis kwam men er achter dat mijn trombocyten (bloedplaatjes) vrij laag waren. Trombocyten zorgen voor stolling van je bloed en als dat aantal lager is, stolt je bloed minder snel. Maar de reden waarom mijn gynaecoloog hier vooral alert op was, is omdat het een symptoom kan zijn van pre-eclampsie oftewel zwangerschapsvergiftiging. Er werden in de twee weken die volgden allerlei extra onderzoeken verricht, maar er werd verder niets gevonden. De controles in het ziekenhuis werden geïntensiveerd naar zo'n eens per 2 weken en ik moest iedere week bloed komen prikken, maar verder mocht ik gewoon thuis blijven.

Met 29,5 weken zwangerschap ging ik met verlof, iets eerder dan gepland, omdat ik gewoon op was. De eerste twee weken van mijn verlof moest ik erg wennen: ik had heel veel vrije tijd maar geen energie om er iets mee te doen. Daarbij kwam ook nog de hittegolf: het was zo ongelooflijk heet! Ik kon eigenlijk de hele dag alleen maar met mijn iPad op de slaapkamer liggen bij de airconditioning. Ellende vond ik het. Ik heb heel veel gehuild en geklaagd in die eerste twee weken.

Rond 32 weken kreeg ik, vooral 's nachts, veel last van harde buiken. Ik moest die maandag toch al naar het ziekenhuis om bloed te prikken en dus ging ik ook maar even langs op de kraamafdeling voor een extra onderzoek. Bovendien was het weer bloedheet die dag, dus geen straf voor mij om wat langer in het ziekenhuis te zijn. Ik kreeg een CTG, er werd urine-onderzoek gedaan en een echo gemaakt. Alles zag er goed uit en er kwam niets alarmerends naar boven. Aan het eind van het onderzoek werd mijn bloeddruk gemeten: die bleek verhoogd. Omdat dit ook een symptoom is van pre-eclampsie, werd er aanvullend bloedonderzoek gedaan en daaruit bleek dat mijn trombocyten verder verlaagd waren. Er werd me verteld dat ik nu toch een beginnende pre-eclampsie had en in het ziekenhuis moest blijven en ik mocht ook niet meer naar huis om spullen op te halen. Totaal onverwacht! Ik was erg overstuur. Gelukkig was mijn man bij me toen we het nieuws hoorden. Hij heeft onze spullen gehaald en samen zijn we die nacht in het ziekenhuis gebleven.

Een aantal dagen in het ziekenhuis vol onderzoeken gingen voorbij. Ik raakte gewend aan mijn kamer daar en de artsen en gelukkig kwamen er veel vrienden en familie langs, maar dit was niet 'thuis' en ik voelde me toch wel erg eenzaam. Waar ik ook veel moeite mee had, is de verschillende informatie en adviezen die we kregen van de verschillende artsen. Waar de ene me vertelde dat ik rekening moest houden met een vroege bevalling en kinderen die een aantal weken (!) in het ziekenhuis moesten blijven, vroeg de andere me waar ik me toch zo druk om maakte omdat ik me nog helemaal niet ziek voelde. Uiteindelijk mocht ik na drie nachten naar huis. Wel kreeg ik thuis dagelijks de verpleging over de vloer om een CTG te maken en mijn bloeddruk te meten.

Een paar dagen later moesten we weer naar het ziekenhuis voor een echo en uitgebreid onderzoek. Uit de onderzoeken kwam geen nieuwe informatie, mijn pre-eclampsie was niet verergerd. Wel bleek dat ik een blaasontsteking had (seriously, dat kon er ook nog wel bij). Omdat ik 's avonds last van erge hoofdpijn had, stelde de arts toch voor dat ik een nachtje in het ziekenhuis bleef, om te kijken of die hoofdpijn samen hing met een oplopende bloeddruk 's avonds. Ook wilden ze nog een urine-onderzoek doen.

Mijn bloeddruk bleef die avond en nacht redelijk stabiel, maar wel nog steeds verhoogd. Maar omdat er niet veel veranderde, gaf de arts de volgende ochtend aan dat ik waarschijnlijk in de middag weer naar huis mocht. Wel moesten ze nog even de uitslag van het urine-onderzoek afwachten en werd mijn casus nog besproken in het grote overleg die middag.

Liep dat even anders..

Rond 16:00 uur kwam de arts dan eindelijk binnen met het verlossende woord. Er was overleg geweest en mijn urine-uitslag was binnen. De eiwitten in mijn urine waren heel erg hoog, wat erop duidt dan mijn nierfunctie verslechterd was (een symptoom van toenemende pre-eclampsie). Ook vonden de artsen dat ik er in een dag veel zieker uit was gaan zien en ik voelde me ook erg moe. Ze hadden daarom een radicaal andere beslissing genomen: ze wilden niet te lang meer wachten met de bevalling. Sterker nog, ze wilden niet wachten tot morgen. Ik zou die avond nog bevallen! En aangezien beide kindjes in stuitligging lagen, werd het een keizersnede.

Compleet in shock waren mijn man en ik. Samen huilden we, hij stilletjes, ik hard. Zou het wel goed komen met de kindjes als ze met 33 weken geboren worden? Kon ik het wel aan? Zou de bevalling wel goed gaan nu ik al die klachten had? Kon ik wel een ruggenprik krijgen ondanks mijn lage trombo's?

Al snel maakte het verdriet plaats voor voorbereidingen. Mijn man ging snel naar huis om de laatste spullen op te halen voor de nacht en de bevalling, ondertussen kreeg ik een bloedtransfusie, een magnesiumshot en nog wat andere zaken aan mijn infuus gehangen. Ik was zo in een roes, dat ik het niet eens allemaal meer weet. Mijn man haalde vervolgens nog even de nagellak van mijn teennagels af (gelukkig hebben we de foto's nog!) en we maakten wat laatste foto's van mijn grote buik.

Om 20:00 uur werd ik de OK ingereden. De ruggenprik werd gezet, ik werd op de operatietafel gelegd en om 20:13 was ons eerste kindje er: Sven Jurriaan. Wat een intens mooi en emotioneel moment. Om 20:15 was ook ons tweede kindje geboren, Laurie Maria. Doordat de operatie-assistent mijn hoofd opgetild heeft, heb ik haar geboren zien worden. Fantastisch mooi vond ik het. En we waren dolgelukkig en ontroerd. De kindjes werd in een couveuse gelegd, omdat ze nog hulp nodig hadden bij de voeding en om zichzelf warm te houden. Ze lagen op de neonatologie-afdeling en ik werd daar na de operatie zo snel mogelijk naartoe gebracht, zodat ik ze kon aanraken. Wat waren ze mooi, lief en fantastisch. Ik was op slag verliefd. Ik werd na een tijdje naar mijn eigen kamer terug gebracht en daar brachten mijn man en ik de nacht door. De kindjes moesten nu eerst stabiliseren van de bevalling en de volgende ochtend zou ik ze op mijn borst krijgen.

Dat liep allemaal anders. Hoe dat ging, vertel ik in een volgende blogpost. Daarin vertel ik ook over onze kraamtijd.

Voor nu gaat het dus goed met ons! Ik probeer vanaf nu weer twee keer per week een blogpost te schrijven. Maar het leven met een tweeling is niet niks, tijd schiet al snel tekort. Vergeef me dus als het een keer niet lukt en er minder posts verschijnen op mijn blog. Ik doe mijn best! :)