Slapen is echt een ding voor (nieuwe) moeders en vaders en zo ook voor mij. Ik merk gewoon dat ik zo veel beter functioneer als ik tenminste 7 uur geslapen heb.
Gelukkig is één van mijn twee kindjes, mijn dochtertje, een goede slaper. Ik leg haar in bed tussen half 7 en 7 uur, en ze wordt tussen 6 en half 7 pas weer wakker.
Mijn zoontje daarentegen is een nachtbraker. Al vanaf de geboorte hebben we slaapissues met Sven. Hij wordt meerdere malen per nacht wakker (1 tot soms wel 6 keer), soms zelfs schreeuwend en/of gillend. Vandaag vertel ik je iets over mijn ervaringen en hoe ik hiermee omga.
Eerst ging ik, uiteraard, zoeken naar de oorzaak van zijn slaapgedrag (of beter: zijn niet-slaapgedrag). Ik probeerde van alles: meer voeden, meer wakker houden, meer dutjes, wel erheen gaan, niet erheen gaan, later naar bed brengen, vroeger naar bed brengen. Álles.
Uiteindelijk heb ik de oplossing niet gevonden. Maar werd ik wel steeds meer moe en chagrijnig. En ik voelde me ontzettend machteloos en gefrustreerd.
Toen ik de kinderarts vroeg of zij nog tips had om Sven 's nachts beter te laten slapen, keek ze naar hem en moest ze een beetje grinniken. Sven zat bij mij op schoot, bewoog alle kanten op en probeerde alles vast te pakken wat maar enigszins binnen zijn bereik lag. 'Hij is gewoon een actief mannetje, alles beweegt aan hem. Ik kan me zo voorstellen dat dat 's nachts ook zo is als hij wakker wordt', zei ze. En ze had dus geen tips. Het was gewoon zo en zou vanzelf een keer beter worden.
Op een ochtend na weer zo'n vreselijke nacht, zaten mijn man en ik de tweeling te voeden en discussie te voeren over wat er volgens ons nu weer mis gegaan was en hoe we het moesten aanpassen. We zaten erbij als twee boze zombies en irriteerden ons mateloos aan elkaar, omdat onze ideeën van elkaar verschilden en we zo kwaad waren dat het wéér zo'n nacht geweest was en het maar niet leek op te houden. We kwamen er niet uit.
En ik ben geen ochtendmens. Ik kan absolúút niet tegen gezeik in de ochtend als ik net wakker ben.
Mijn man ging uiteindelijk naar zijn werk en ik bleef bij de kinderen. Terwijl zij aan het spelen waren, dacht ik na. Ik was hier zó klaar mee. Hoe gingen we dit volhouden? Hoe lang zou dit nog duren? Wat deden we verkeerd?
En toen moest ik ineens denken aan wat ik geleerd heb tijdens mijn coachopleiding: je kunt niet altijd de oorzaak aanpakken, maar je kunt wel altijd het lijden aanpakken. Hoeveel je lijdt onder een bepaalde situatie, hangt er vanaf hoe je ermee om gaat.
Wat we moesten doen, was aanvaarden dat we een kind hebben dat slecht slaapt. En er het beste van maken.
Het leek me niet makkelijk, maar ik was er zo aan toe om de strijd op te geven. Te stoppen met zoeken en hopen op verbetering. Het was ijdele hoop. Ik deelde dit inzicht met mijn man en hij was het met mij eens. Het zoeken en proberen op te lossen van de oorzaak kostte ons misschien nog wel meer energie dan het gebrek aan slaap.
We besloten oordoppen te kopen en om de beurt 'nachtdienst' te gaan draaien. Dan konden we allebei in ieder geval om de dag een nacht doorslapen. Verder spraken we af dat we vroeg naar bed zouden gaan (half 10 erin) en tijdens de ochtendvoeding niet zouden discussiëren over de verschrikkelijke nacht, de oorzaak daarvan en mogelijke oplossingen. In plaats daarvan zouden we rustig onze kindjes voeden en samen op een kalme manier de dag beginnen.
It worked.
En nog beter: Sven ging steeds vaker een nacht doorslapen. Ik wist niet wat ik meemaakte.
Het bevestigt voor mij eens te meer dat kinderen super gevoelig zijn voor wat ze zien en voelen bij hun ouders. Ze zijn gevoelig voor jouw stemming en spiegelen dit. Toen wij stopten met de strijd tegen de slapeloze nachten, kwam er acceptatie en daarmee rust en ontspanning. We voelden ons kalmer, meer ontspannen en meer tevreden. En dat moet Sven ook gevoeld hebben.
Tot op de dag van vandaag pakken wij de nachten op deze manier aan. Sven slaapt een heel stuk beter. Daardoor laten we soms de touwtjes weer een beetje vieren: gaan wat later naar bed, laten de oordopjes liggen etc. Maar soms heeft hij weer een fase, vaak aan het begin van een mentaal sprongetje, waarin hij slecht slaapt. Dat is altijd weer even schrikken. En in eerste instantie hebben we dan weer de neiging om de oorzaak te willen vinden en aanpakken. Maar dan realiseren we ons weer dat dat niet werkt en vallen we altijd weer terug op bovenstaand plan.
Ik kan oprecht zeggen dat ik me redelijk uitgerust en tevreden voel, ook al worden we nog steeds regelmatig wakker 's nachts en zijn mijn kindjes altijd vroeg wakker in de ochtend. Ik geniet meer van mijn kindjes dan ooit tevoren.
Hoe gaan jullie om met slechte slapers? Ik ben benieuwd wat voor jou werkt. Laat het me weten in de comments.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Dank je wel voor je reactie! Liefs, Cécile