Bovenstaande foto spreekt boekdelen voor mij. Liefdevol kijkend naar mijn kleintje, met gigantische wallen en ogen die moe waren van al het verdriet, terwijl ik het zo heerlijk vond om hem een flesje te geven. De tegenstrijdigheid, de uitersten. Ik was in de eerste maanden zo trots op mijn kleintjes en zo blij om thuis te zijn. En ik was zo, zó ontzettend moe. Ik was echt compleet op. Nee, ik stond zelfs in de min.
In de eerste weken thuis sliepen de kindjes overdags nog heel veel en waren ze eigenlijk alleen wakker om te drinken en even te knuffelen. Na een week of 2 à 3 thuis veranderde dit. Ze werden meer 'wakker op de wereld' en konden overdags maar heel moeilijk de slaap vatten. Wat erin resulteerde dat ik eigenlijk de hele dag bezig was om twee huilende baby's te troosten totdat ze dan eindelijk eens sliepen. Structuur bieden, alles op verzoek doen, niet laten huilen, wel laten huilen, niet inbakeren, wel inbakeren, alles hebben we geprobeerd. Niets leek te helpen. Zo langzamerhand begon ik te twijfelen aan mezelf als mama. Dit kon ik kennelijk gewoon niet, terwijl ik dacht echt een 'geboren moeder' te zijn. En de uitspraken die mijn man en ik deden gingen steeds verder. Waarom waren we hier in vredesnaam aan begonnen?! We waren zo verdrietig en doodmoe. Terwijl we het samen altijd zo goed hadden. En vervolgens voelden we ons daar dan ook weer schuldig over. Schuldgevoel, trots, pijn, vreugde en verdriet volgden elkaar in een rap tempo op. Ik kon me niet herinneren dat ik ooit in zo'n rollercoaster had gezeten en vroeg me af wanneer het nou toch in vredesnaam beter zou gaan. 'Het wordt écht beter' they said..
Door het consultatiebureau werden mijn man en ik gewezen op de mogelijkheid om kinderfysiotherapie in te schakelen, om de kindjes te helpen zichzelf te leren reguleren en zo beter te slapen. En om ons als ouders bij te staan. De kinderfysio gaf ons diverse adviezen. Zo bedachten we een vast slaap- en voedingsritme om meer voorspelbaarheid te creëren en konden we Sven en Laurie kalmeren door een hand op het buikje en de andere hand op het hoofdje te leggen en ze zachtjes met 'ssshhh' te sussen. Dit werkte! Al na twee weken sliepen Sven en Laurie een stuk beter en kwamen wij langzaam aan een beetje bij.
Het slapen bleef maar verbeteren en mijn man en ik voelden ons steeds meer capabele ouders. Er kwam steeds iets meer ruimte om ook te genieten van onze kindjes, in plaats van alleen maar brandjes te blussen de hele dag en allerlei zaken te vermijden uit angst dat ze dan zouden gaan huilen. We merkten wel dat onze kindjes nog steeds erg prikkelgevoelig waren, wat vaker voor schijnt te komen bij premature baby's. Zeker Sven was een gevoelig mannetje. Een ritje met de kinderwagen buiten was echt te veel: dan zaten we de rest van de middag en avond met twee huilende baby's. Hetzelfde gold voor badderen of überhaupt iets anders doen dan de vaste rituelen van elke dag.
De lijn omhoog zette zich gelukkig voort: het ging beter en beter en beter met de kindjes en dus ook met ons. Begin december, toen de kids gecorrigeerd bijna 3 maanden oud waren, sliepen ze voor het eerst de nacht door (dat wil zeggen: zonder voeding. Ze werden nog wel een paar keer wakker voor een speentje). Dat was toen zij logeerden bij mijn schoonvader en zijn vrouw (fun fact: dit had ik van tevoren al voorspeld) en wij een weekendje samen weg waren. Sindsdien slapen ze tot op de dag van vandaag steeds iets beter en komen wij als ouders meer en meer aan onze rust toe. Súper fijn. Ik heb eindelijk weer een beetje het gevoel dat ik leef!
De eerste maanden heb ik al met al als super zwaar ervaren, wat ik van tevoren niet had gedacht. Ik ben een positief ingesteld mens. Bij ons speelden er echter zo veel factoren mee die de situatie met de tweeling bemoeilijkten (spannende en zware zwangerschap, vroeggeboorte, traumatische bevalling, geen kraamtijd thuis, geen borstvoeding, ik heb geen moeder om op terug te vallen - om maar wat te noemen), dat het logisch is dat we een zwaardere tijd doormaakten dan we hadden gedacht. Soms denk ik weleens dat als ik met 37-38 weken bevallen was, een natuurlijke bevalling en een kraamtijd thuis had gehad, alles heel anders was gegaan. Maar dat is niet de realiteit. Het is wat het is. En het is een periode geweest waarvan we nu nog moeten herstellen.
Maar gelukkig gaat het, zoals ik al zei, steeds beter met de kids en daardoor ook met ons. En doordat we het zó zwaar hadden, kan ik nu heel dankbaar zijn voor hele kleine dingen. Een lachje, een volgend stapje in de ontwikkeling, een brabbeltje, een knuffel.. Als je het heel zwaar hebt, kun je het mooie zien in de kleine dingen. Dat maakt het zo waardevol.
Hoe heb jij de eerste drie maanden ervaren met je kindje(s)?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Dank je wel voor je reactie! Liefs, Cécile